عنوان مقاله:

نویسندگان:

اسما کریمی، حمید معرفتی، رویا عسکری

مقدمه: بیماری شریان محیطی، یک بیماری شایع سیستم گردش خون است که در سراسر جهان، بیش از 200 میلیون نفر از این بیماری رنج می برند. لنگش متناوب یک علامت شایعی است که به راحتی قابل تشخیص است و به درد عضلانی و یا ناراحتی، در درجه اول در عضلات ساق پا، منجر می شود، که حتی با فعالیت های کم و متوسط، مانند راه رفتن در فرد ایجاد درد می شود و گاها با زیاد شدن درد، فرد با 300 متر راه رفتن دیگر قادر به ادامه مسیر نخواهد بود و مجبور به ایستادن می شود. بنابراین در این مقاله تلاش شده تا تاثیر تمرینات موضعی را بر مسافت پیاده روی و بهبود کیفیت زندگی بیماران شریان محیطی بررسی نماییم. روش شناسی: 25 بیمار شریان محیطی به صورت تصادفی به دو گروه کنترل و تمرین تقسیم شدند.گروه تمرین شامل یک پروتکل طراحی شده ویژه بیماران شریان های محیطی است که مبتنی بر منزل می باشد. بیماران ابتدا ارزیابی شده و تست اولیه از آنها گرفته شد و سپس تمریناتی که توسط بروشور به بیماران داده شده به طور کامل توسط فیزیولوژیست ورزشی خدمت بیماران توضیح داده شد. تمرینات شامل یکسری حرکات کششی و اکتنشن،فلکشن مفاصلی است که در بیماری شریان محیطی بیشتر در معرض آسیب هستند، مثل: مچ پا ها، مچ دست، انگشتان دست و پاها و مفاصل بزرگتر. چهار جلسه تمرین 45 دقیقه ای در هفته و به مدت دو ماه ادامه داشت. فرد می توانست تمرینات را صبح یا بعد از ظهر انجام دهد و هر هفته بر حجم تمرین افزوده می شد به این صورت که تعداد حرکات و زمان کشش ها هر هفته افزایش می یافت(تعداد حرکات حدود 3 تا و زمان هم 5 ثانیه) و سعی بر همسان سازی بار تمرینات به کمک شاخص بورگ در دامنه 10-13 در ابتدای تمرینات و در انتها با توجه به شرایط بیماران در محدوده 12-16 رسید. در این مدت فیزیولوژیست ورزشی با بیماران به صورت تلفنی در تماس بود و روند انجام تمرینات را به صورت هفتگی بررسی می نمود. نتایج: در گروه تمرین موضعی مسافت پیاده روی بر حسب متر از 455/34±576 در پیش آزمون به 740/34±50/668 در پس آزمون رسید که با توجه سطح معناداری p>0.05تغییر معناداری داشت.در گروه کنترل از 088/33±38/582در پیش آزمون به798/43±587در پس آزمون رسید که با توجه به سطح معنی داری p>0.05 تغییر معناداری نداشت. همینطور نتایج افزایش معنی دار در گروه تمرینات هوازی نسبت به گروه کنترل نشان داد(p>0.05). بحث و نتیجه گیری: تمرینات موضعی با تاثیر بر افزایش گردش خون موضعی عضلات یک مفصل می تواند باعث بهبود گردش خون و بهبود در وضعیت پیاده روی بیماران شریان محیطی باشد.

تمرین موضعی، مسافت پیاده روی، بیماری شریان محیطی.

برای لینک‌دهی به این مقاله از آدرس زیر استفاده نمایید:

برای ارجاع در منابع از عبارت زیر استفاده کنید:
کریمی، اسما، معرفتی، حمید، عسکری، رویا، 1401، تاثیر تمرین موضعی بر مسافت پیاده روی در بیماران شریان محیطی، اولین همایش علمی - دانشجویی علوم ورزشی، https://cnf.hsu.ac.ir/fa/archive_index.php?c=sscss1&aid=70576